💕 Love Stories 💕

फ्रेंड्स आज मैं आप से अपनी एक  true love story ye Love Stories hindi शेयर कर रही हूँ . मेरा नाम सोनिया है और मैं देल्ही में रहती हूँ . उस दिन काफ़ी  तेज बारिश हो रही थी, और मौसम भी बहुत अच्छा  था, मुझे बारिश में भीगना बहुत पसंद है पर उस दिन मैं बारिश में नही भीगी . क्यूंकी उस दिन मैने पहली बार मनीष को देखा था. मनीष जो मेरे स्कूल में न्यू स्टूडेंट ओर  मेरा सीनियर  था , उस दिन मैं उससे पहली बार मिली थी, और हमारा मिलना भी बिल्कुल वैसा ही था जैसा मैने मूवीस में देखा था. उस दिन बारिश काफ़ी तेज हो रही थी और मनीष बारिश में काफ़ी भीगा हुआ था. वो अपनी क्लास में जा रहा था . पर पता नही क्यूँ मुझे मनीष इतना अच्छा  लग रहा था उस दिन. वो एक दम ग्रीक गॉड्स जैसा था. गोरा, लंबा और एकहरे बदन का एक दम शाहरुख खान जैसा दिख रहा था. मुझे लड़को पर कभी भी कोई इंटरेस्ट नही था पर उस दिन ना जाने मनीष को देख कर मुझे क्या हो गया था. मेरी हार्टबीट्स काफ़ी तेज हो गयी थी, उसने भी मुझे देखा पर देख कर इग्नोर कर दिया. तभी मुझे एक आवाज़ सुनाई दी… सोनिया…?? मेरी दोस्त प्राची ने मुझे आवाज़ दी. तुम्हारा ध्यान कहाँ है

कबिरला पुढे काय बोलावं तेच सुचेना. तो नुसताच फोन कानाला लावुन बसुन राहीला.. “हॅल्लो.. आहेस का?” “हो.. आहे आहे..”, राधाच्या आवाजाने तो भानावर आला बहुदा राधाला सुध्दा पुढे काय बोलायचे हे सुचेना, त्यामुळे काही क्षण शांततेत गेले. “कशी आहेस?”, कबिरने विचारले “टी.व्ही. बघतोस ना? मग माहीती असेलच की मी काय काय दिवे लावलेत ते..!”, काहीसं हसुन राधा म्हणाली.. “तुझीच चुक आहे.. काय गरज होती त्या दिवशी असं अचानक निघुन जायची. मला थोडा वेळ दिला असतास तर….” “हे बघ कबिर.. जुन्या गोष्टींबद्दल बोलुन काय उपयोग.. जे झालं ते झालं.. लेट्स मुव्ह ऑन…” “राधा, मला भेटायचंय तुला.. प्लिज नाही म्हणु नकोस.. तु म्हणशील तेथे, म्हणशील त्या हॉटेलमध्ये…” “मला पब्लिक-अटेंन्शन नकोय कबिर.. भेटुयात.. पण हॉटेलमध्ये नको…” “ऑलराईट.. मग कुठे?” “अं.. तुझ्या घरी? चालेल?” “येस चालेल.. कधी?” “आज संध्याकाळी? साधारण ७ वाजता?” “डन.. मी वाट बघेन..” “ठिके मग.. व्हॉट्स-अ‍ॅपवर मॅप पाठव.. भेटु संध्याकाळी..” “ओके.. बाय..” “बाय….” फोन बंद झाला तरीही कबिर बर्‍याच वेळ फोन कानाला लावुन बसला. त्याने घड्याळात पाहीले. ३.

राधा त्या प्रकाराने क्षणभर गांगरुन गेली.. पण क्षणभरच, तिने लगेच स्वतःला सावरले, चार्लीला बाजुला ढकलण्यासाठी तिने आपले हात त्याच्या मिठीतुन सोडवण्याचा प्रयत्न केला, पण चार्लीची तिच्याभोवती मजबुत पकड होती. राधाने तो प्रयत्न सोडुन दिला. तिने विचार केला “काय हरकत आहे? काय हरकत आहे जर एखाद्याने तिला किस्स केले?” अनुरागच्या त्या खोट्या, क्षणभराच्या खोट्या किस्सपेक्षा, चार्लीचा राकट किस तिला अधीक भावला. त्याच्या मर्दानी, नॉन-कल्चर्ड, वाईल्ड मिठीमध्ये तिने स्वतःला झोकुन दिले. तिच्या त्या कृतीला योग्य-अयोग्याच्या तराजुत तोलणारे इथे कोणी नव्हते, उंचावणार्‍या भुवया नव्हत्या की पाठीमागे होणारी कुजबुज नव्हती. होते फक्त आणि फक्त स्वातंत्र्य. एका स्पिडब्रेकरवरुन ट्रक खाड्कन गेला आणि राधा व चार्ली काही अंतर एकमेकांपासून दूर झाले. चार्लीने राधाला पुन्हा आपल्या मिठीत ओढले. राधाने आपले हात चार्लीच्या मानेभोवती गुंफले आणि ती हळू आवाजात म्हणाली, “आय लव्ह यु कबिर!!” “कबिर? कोण कबिर?”, राधाला बाजूला सारत चार्ली म्हणाला तशी राधा भानावर आली. तिने हलकेच स्वतःला चार्लीपासुन अलग केले. असं, नकळत आप

राधाचा निश्चय पक्का होता. कबिर काही मार्ग काढो नाही तर न काढो, तिला इथुन निघणं क्रमप्राप्त होतं. तिला आपल्या आयुष्याकढुन काय अपेक्षा आहेत हे स्पष्ट होते, आणि कुण्या कबिर नामक व्यक्तीसाठी, ज्याची ओळख फक्त काही दिवसांची होती, त्याच्यासाठी ती आपले स्वातंत्र्य पणाला लावण्यास कदापी तयार नव्हती. कबिरला सोडुन ती आपल्या खोलीत आली. सोफी-ऑन्टीचा जाताना निरोप घेता येणार नाही ह्याचं मात्र तिला राहुन राहुन वाईट वाटत होत. महीन्याभरातच त्यांचे आणि राधाचे खुप छान संबंध जुळले होते. “एका अर्थाने, झालं ते बरंच झालं, कदाचीत त्यांचा निरोप घेण जास्त अवघड झालं असतं. शेवटी इथे थोडं नं आपण कायमचं रहाणार होतो? ४ दिवसांनी जायचं, ते आज…”, बॅग भरताना राधाने विचार केला. तिने खोलीतला दिवा बंद करुन टाकला आणि अंधारात ती बसुन राहीली. कबिरबद्दल तिच्या मनात काय होते ते तिलाच सांगता येत नव्हते. दोन दिवसांच्या ओळखीतच कबिर आपल्याला इतका का जवळचा वाटतोय हा विचार तिला सतावत होता. दोन दिवसांच्या ओळखीवरच त्याने तरी आपल्याला “आय लव्ह यु..” म्हणायची काय गरज होती? जसं त्याची नजर काहीही न बोलुनही खुप काही बोलु

ज्या दिवशी राधा कबिरला सोडुन निघुन गेली होती त्या रात्रीपुर्वीच्या गप्पांच्या सेक्शनचे पान कबिरने लॅपटॉपवर उघडले. ह्यातील प्रसंगात अजुन काही भर घालण्याच्या हेतुने कबिरने लिहायला सुरुवात केली.. “हे बघ राधा.. ठिक आहे.. यु आर नॉट हॅपी विथ युअर हजबंड.. पण नॉट हॅपी विथ लाईफ़..?? मला नाही पटत… तुझं आयुष्य मे बी अनेकींसाठी एक ड्रिम लाईफ़ असेल.. गडगंज नवरा.. हाताशी भरपुर पैसा.. फिरायला २४ तास गाडी, पार्टी लाईफ़, सेलेब्रेटी स्टेट्स.. आय मीन व्हॉट्स रॉग?” “असेल.. इतरांसाठी असेल.. माझ्यासाठी नाही..”, राधा “पण का? “ “कारण मला माझं स्वातंत्र्य महत्वाचं आहे कबिर… मला लग्नानंतर माझं पुर्ण आयुष्य असं डोळ्यासमोर दिसत होतं. मुलं-बाळं त्यांच खाणं-पिणं.. मग त्यांच शिक्षण.. मग परत दुसरं मुल.. मग परत ते सगळं चक्र.. ठिक आहे.. कदाचीत मला हाताशी दहा बायका असतील मदत करायला.. पण म्हणुन माझी जबाबदारी तर कमी होत नाही ना…मला हे रुटीनलाईफ़ नको आहे समहाऊ.. निदान आत्ता तरी नाही..” “जस्ट बिकॉझ इट्स रुटीन, डझंन्ट मिन इट्स बोअरींग.. इट इज कॉल्ड लाइफ़.. दॅट एव्हरीबडी लिव्ह्ज.. फक्त त्यात आपल्या प्रमाणे